15 mei
Blijf op de hoogte en volg Jan en Karlien
17 Mei 2017 | Frankrijk, Nuisement-sur-Coole
Troyes-La Coudre, ma. 15 mei 2017
Le Splendid is al helemaal in bedrijf als we ontbijten, een Frans ontbijt met croissants zelf gemaakte confitures en taarten. We vertrekken met een stralend weertje. Het vraagt wat zoeken want de gps en de kaart verschillen een paar straten van mening. Het is heerlijk fietsen door de landerijen die veranderen: kleinere velden, uitbloeiend koolzaad, hier en daar een weitje koeien en veel meer bos. De dorpjes tellen veel opgeknapte huizen. Het is een stralende fietsdag, echt genieten. Plots zien we een fata morgana. Wij denken aan Peter met zijn rode shirt. Naarmate we de heuvel beklimmmen zien we dat het een wapperende rode vlag is. Veel dorpjes pronken met een eeuwenoud kerkje, zo ook St. Phal, de ene kant in de steigers, de andere kant in volle glorie. Een gehucht of wat verder staat een blaffende hond midden op de weg. Jan fietst erlangs en trekt zijn been in. Als ik langsfiets bijt de hond in mijn kuit. Jan schreeuwt dat ik door moet fietsen. Een boerderij verder kloppen we aan. Het zijn twee lelijke vleeswonden en mijn been bloedt. De vrouw wikkelt mijn been in een natte handdoek, ontsmet de wonden en plakte ze af. Ze trommelt haar man Christian op en hij rijdt ons naar de huisarts vijf kilometer verderop. Die meldt dat de ene wond de spier heeft geraakt, ontsmet, plakt af en stuurt ons door naar een ziekenhuis. Terug naar onze fietsen. Wat nu? Boer Christian gaat naar buurvrouw Florence die behalve een pannenkoekentent een soort B&B heeft, net om de hoek. Hoewel de tent dicht is op maandag worden we met open armen ontvangen en krijgen de keuze uit een houten cabane of een tent. We gaan voor de cabane die wel een bruidssuite lijkt met kwikken en strikken. Florences dochter Alexe heeft een afspraak in Troyes dus neemt ze ons mee naar de ‘Urgence’ van het hospitaal. We hebben ruim vijf uur op de eerste hulp doorgebracht. Geen hartverheffende aanblik en een traag tempo, wel vriendelijke artsen en verpleegsters. In elke wond gaat, na rijp overleg met de afdelingsarts en de chirurg, een draadje want de wond moet openblijven en men is bang voor besmetting. Vervelend is dat de wond elke dag verzorgd moet worden door een verpleegkundige of arts en de prik tegen hondsdolheid bestaat uit en reeks van vijf. Het is hoe dan ook gedoe! We gaan er eens een nachtje over slapen.
Na een bezoek aan de apotheek moeten we zowat een tas voor verband bij kopen. Alexe brengt ons terug en onze gastvrouw kookt een lekker pasta maaltje dat we wegspoelen met een karafje rode wijn tegen de emoties.
Le Splendid is al helemaal in bedrijf als we ontbijten, een Frans ontbijt met croissants zelf gemaakte confitures en taarten. We vertrekken met een stralend weertje. Het vraagt wat zoeken want de gps en de kaart verschillen een paar straten van mening. Het is heerlijk fietsen door de landerijen die veranderen: kleinere velden, uitbloeiend koolzaad, hier en daar een weitje koeien en veel meer bos. De dorpjes tellen veel opgeknapte huizen. Het is een stralende fietsdag, echt genieten. Plots zien we een fata morgana. Wij denken aan Peter met zijn rode shirt. Naarmate we de heuvel beklimmmen zien we dat het een wapperende rode vlag is. Veel dorpjes pronken met een eeuwenoud kerkje, zo ook St. Phal, de ene kant in de steigers, de andere kant in volle glorie. Een gehucht of wat verder staat een blaffende hond midden op de weg. Jan fietst erlangs en trekt zijn been in. Als ik langsfiets bijt de hond in mijn kuit. Jan schreeuwt dat ik door moet fietsen. Een boerderij verder kloppen we aan. Het zijn twee lelijke vleeswonden en mijn been bloedt. De vrouw wikkelt mijn been in een natte handdoek, ontsmet de wonden en plakte ze af. Ze trommelt haar man Christian op en hij rijdt ons naar de huisarts vijf kilometer verderop. Die meldt dat de ene wond de spier heeft geraakt, ontsmet, plakt af en stuurt ons door naar een ziekenhuis. Terug naar onze fietsen. Wat nu? Boer Christian gaat naar buurvrouw Florence die behalve een pannenkoekentent een soort B&B heeft, net om de hoek. Hoewel de tent dicht is op maandag worden we met open armen ontvangen en krijgen de keuze uit een houten cabane of een tent. We gaan voor de cabane die wel een bruidssuite lijkt met kwikken en strikken. Florences dochter Alexe heeft een afspraak in Troyes dus neemt ze ons mee naar de ‘Urgence’ van het hospitaal. We hebben ruim vijf uur op de eerste hulp doorgebracht. Geen hartverheffende aanblik en een traag tempo, wel vriendelijke artsen en verpleegsters. In elke wond gaat, na rijp overleg met de afdelingsarts en de chirurg, een draadje want de wond moet openblijven en men is bang voor besmetting. Vervelend is dat de wond elke dag verzorgd moet worden door een verpleegkundige of arts en de prik tegen hondsdolheid bestaat uit en reeks van vijf. Het is hoe dan ook gedoe! We gaan er eens een nachtje over slapen.
Na een bezoek aan de apotheek moeten we zowat een tas voor verband bij kopen. Alexe brengt ons terug en onze gastvrouw kookt een lekker pasta maaltje dat we wegspoelen met een karafje rode wijn tegen de emoties.
-
17 Mei 2017 - 09:33
Miny:
tjonge, dat is eng, gelukkig dat de boer hielp, dit zal een poosje duren, niet?
Karlien, ik wens je heel veel beterschap, liefs, Miny -
17 Mei 2017 - 11:41
Marijke Leeuwerik:
Ik had een vermoeden dat er iets gebeurd was, het bleef zo stil en het verhaal hield opeens midden in een zin op.
Maar nu zitten jullie in de zorgen, wat een narigheid. Hopen dat het wel vooruit gaat, maar het moet natuurlijk goed verzorgd worden. Veel prikken en steeds verschonen. Aan een infectie heb je niets.
Deden die honden dat wel meer? Die boer moet ze vasthouden. Enfin jullie zitten ermee.
Wij zijn benieuwd wat jullie beslissen, het zou heel jammer zijn als je af moest breken.
Ik zal voor jullie bidden en een kaarsje opsteken. Lieve groeten, Marijke en Frans. -
17 Mei 2017 - 11:55
Ada Butink:
Lieve luitjes,
wat een vervelende situatie.
Het ging zo lekker en nu dit.
Heel veel sterkte.
groetjes, Henk en Ada -
17 Mei 2017 - 14:25
Susan Zweekhorst:
Wat is me dat schrikken.Vier het goed uit;Ik duim voor jullie dat de reis doorgaat.Tot horens. -
17 Mei 2017 - 14:46
Marian:
Jeetje Karlien, wat een vervelende situatie! Ik hoop dat jullie snel weer verder kunnen met je reis, dit is een vervelende onderbreking. Veel sterkte en groeten uit Mijdrecht.
Marian en Dick -
17 Mei 2017 - 16:59
Else En Harry:
Nou da's lekker zeg. Wėėr die fransen. Zorg primo dat de wond goed heelt. De rest is secundair. Els gaat zodadelijk naar de gertrudis en zal een kaarsje voor jullie opsteken. Liefs en sterkte van else en harry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
