11 mei

Léglise-Avioth, do. 11 mei 2017
Als we opstaan valt er regen. Na een snoepontbijtje bij de bakker is het droog en vertrekken we met zijn drieën. Peter fietst een stukje mee. Het weer klaart op en al snel fietsen we in een zonnig, groen landschap. De weg slingert op en neer met een goede balans tussen klimmen en dalen. Er is ruimte voor een praatje vooral als we een riviërtje volgen en nog een kasteel spotten voor de foto. We steken de Semois over en doorkruisen nog een paar dorpjes als Izel en Pin. Daar wacht een verrassing. Onze gids stuurt ons door een zeer smal tunneltje en een graspad een helling op en daar begint een afdaling door de bossen. Heerlijk, alleen het wegdek is nogal slecht en vergt veel aandacht. Beneden staan we plots bij de abdij van Orval, het indrukwekkend complex van een cisterciënzerabdij met bijna 10 eeuwen historie.
We drinken koffie met Peter want hij gaat verder. Dan bezoeken we de abdij en bidden met de monniken het middaggebed in de imposante kerk met een reuze Maria met kind in Jugendstil boven de ingang. Ook het klooster met gastgebouwen en werkruimten is in dezelfde stijl gebouwd. Dit moderne klooster vervangt het middeleeuwse en renaissanceklooster. Beide werden verwoest in de Franse revolutie. We wandelen tussen de ruïnes van de oude abdij, bezoeken de kruidentuin en oude apotheek en horen over het belang van het kloosterpand. De abdijgasten stralen rust uit en hebben duidelijk andere bezgheden dan de bezoekers. Een plaats die het bezoeken waard is. Of ik er zou gaan voor bezinning weet ik niet. De monniken verdienen hun brood naar de regel van Benedictus: ‘ora et labora’. Gebed geeft het ritme van de dag aan als ze in hun witte kovels psalmen zingen. Werk is er in vele vormen. Van studie, iconen schilderen, gasten ontvangen tot bosbouw. Het maken van kaas en bier brouwen is nog steeds een bron van inkomsten, al doen de monniken het niet meer eigenhandig.
We eten een boterham met de lekkere abdijkaas. Het bier moet wachten. We fietsen nog enkele kilometers door een groen dal om er weer uit te klimmen en dan zijn we in Frankrijk. De heuvels zijn even groen als in België en ze worden lager. We bereiken al snel Avioth, een schier uitgestorven boerendorp als vele ware het niet dat er een middeleeuwse kerk bovenuit torent. Een aparte kerk qua verhoudingen: de middenbeuk is korter dan het hoogkoor. Ook is het beeldhouwwerk aardig in verval. De kerk werd hier ooit gebouwd omdat het een ontmoetingsplek was door de markten die er gehouden werden en nog een Maria bedevaartoord is. Het hoogkoor met de Maria van Avioth is deels gerestaureerd.
Wij vinden onderdak in ‘La maison de partage’, een soort lekencommunauteit in wisselende samenstelling. Een bonte verzameling van vooral mannen, die wij niet helemaal snappen. Het huis bestaat uit drie oude woningen naast elkaar. Een deel is verbouwd tot een grote zaal, het middelste huis wordt intensief bewoond en het derde huis is een groepsaccomodatie, kleurig en eenvoudig opgeknapt met alles wat men nodig heeft. Als pelgrims zijn we welkom. We krijgen de blauwe kamer met vier bedden toegewezen in het groepshuis. Bij de huizen hoort een groot stuk grond met fruitbomen en een moestuin waarin intensief gewerkt wordt. Tot de huisregels hoort dat men bewust omgaat met de natuur en voedsel. Koffie en thee staan de hele dag klaar en we worden ermee ontvangen. Alcohol is er niet bij. Het avondmaal smaakt prima. Daarna gaat ieder zijns weegs of blijft buurten in de woonkamer. Daniël, nieuwe gast voor drie weken is aangekomen op een afgeladen fiets. Hij trakteert op verse kruidenthee met zelfgebakken cake. We babbelen nog even voor we ons terugtrekken in ons eigen domein.