17-18 mei
Blijf op de hoogte en volg Jan en Karlien
26 Mei 2017 | Frankrijk, La Coudre
La Coudre, woe. 17 en do 18 mei 2017
Goed geslapen en na het Frans ontbijt een nieuwe rustdag voor de boeg. Langs de binnenweggetjes die we hopen te fietsen over een paar dagen, rijden we naar Auxerre, de hoofdstad van het departement Yonne. We parkeren in het oude stadshart pal voor het stadhuis. In het bureau voor toerisme krijgen we een stadskaart en er is een wandelparcours uitgezet met bronzen driehoekjes met de beeltenis van Cadet Roussel, een excentrieke stadsfiguur en Jacobijn tijdens de Franse revolutie. Het is een wandeling langs alle bezienswaardigheden en door de pittoreske straatjes. De kathedraal van St. Etienne/St. Stefanus rijst uit boven de stad, die op een heuvel ligt. Men bouwde eraan van de 13de tot de 16de eeuw. Het is een gothische kathedraal met brandglasramen van de 13de tot 15de eeuw, ook veel wit glas zodat de kerk licht oogt. Een kerk die uitnodigt tot gebed en bestuderen van de glasramen die vele bijbelse verhalen vertellen. Elk straatje herbergt bezienswaardigheden en stukjes historie van de stad. We maken kennis met Marie Noël, een van de grote dichteressen uit de 20ste eeuw. In de kathedraal is een bescheiden tentoonstelling met teksten van haar hand. Ook de schrijver Restif de la Bretonne is vereeuwigd in een kleurig standbeeld. De abdij van St. Germain gaat aan ons voorbij. De kerk is gesloten vanwege de middagpauze, de kloostergebouwen zijn museum geworden en dat vraagt meer tijd. We eten een broodje bij de ‘Petit Gourmand’, een bloeiend zaakje op een levendig plein. We vervolgen onze wandeling en nemen een kijkje in de St. Eusèbekerk, nu een fraai gerestaureerde kerk met romaans schip en klokketoren. De glasramen, grotendeels uit 1540 zijn voorzien van uitleg. Genoeg kultuur voor vandaag. Langs de RN 77 rijden we terug om nog wat zon te pikken. Bij terugkomst treffen we een Vlaams stel die op weg zijn naar Nevers. We wisselen wat nieuwsjes uit en dan pakken ze de volgende 50 kilometer aan.
Dank zij Florence wappert onze was aan de drooglijn. Dank voor al jullie hartverwarmende berichtjes die via de tablet binnen stromen. Die werken vast heilzaam op mijn hondebeet en zeker op mijn humeur. Klokke acht uur komt Philippe, de verpleger langs voor de wondzorg. Daarna laten we ons het avondeten lekker smaken in de 'Crèperie aux roulettes', het restaurant aan huis. De 'galettes' zijn flinterdunne hartige pannenkoeken met verschillende vulling, de 'crèpes' zijn dunne pannenkoekjes met zoet en versierd met vruchten en slagroom.
Na een zwoele avond barst het onweer los en het regent uren lang. Met het oog op de voorspelde nattigheid overleggen we of doorgaan wel verantwoord is, zin hebben we genoeg, temeer dat ik weinig last heb van de beet. De twee wonden zijn nog open en kunnen geen water en al helemaal geen infectie verdragen. Of dat ene draadje de wond voldoende bijeen houdt is een open vraag. Zowel de arts als de chirurg keken bedenkelijk toen we spraken over doorfietsen en bevalen in ieder geval 48 uren rust aan. Bij het ontbijt de beslissing genomen om de verzekering te bellen. Die had toch al een berichtje achtergelaten. Na wat heen en weer bellen is de terugtocht in kannen en kruiken. De fietsen en wij worden opgehaald en zullen zaterdagavond aan huis worden besteld. Deze namiddag nog naar de eerste hulp voor de tweede injectie (van de vijf) tegen hondsdolheid. De dokter bevestigt ons besluit om de tocht af te breken positief; schrale troost. Helaas dus: voor nu einde oefening . Snif, snif…
We zijn vlot klaar in het ziekenhuis en wandelen nog even door de binnenstad en troosten ons met een biertje en een aperitiefje. Dan leveren we de huurauto in en als dat geregeld is komt Alexe aansnorren. Over achteraf weggetjes scheurt ze ons naar de cabane. Vandaag eten we voor de verandering pasta met ijs toe. Daarna roept ons bed en oefent Jan als pleeg en verzorgt de wonden.
((En morgen genieten we nog een dagje van de gastvrijheid van Florence en ons ‘hebergement insolite’.))
Goed geslapen en na het Frans ontbijt een nieuwe rustdag voor de boeg. Langs de binnenweggetjes die we hopen te fietsen over een paar dagen, rijden we naar Auxerre, de hoofdstad van het departement Yonne. We parkeren in het oude stadshart pal voor het stadhuis. In het bureau voor toerisme krijgen we een stadskaart en er is een wandelparcours uitgezet met bronzen driehoekjes met de beeltenis van Cadet Roussel, een excentrieke stadsfiguur en Jacobijn tijdens de Franse revolutie. Het is een wandeling langs alle bezienswaardigheden en door de pittoreske straatjes. De kathedraal van St. Etienne/St. Stefanus rijst uit boven de stad, die op een heuvel ligt. Men bouwde eraan van de 13de tot de 16de eeuw. Het is een gothische kathedraal met brandglasramen van de 13de tot 15de eeuw, ook veel wit glas zodat de kerk licht oogt. Een kerk die uitnodigt tot gebed en bestuderen van de glasramen die vele bijbelse verhalen vertellen. Elk straatje herbergt bezienswaardigheden en stukjes historie van de stad. We maken kennis met Marie Noël, een van de grote dichteressen uit de 20ste eeuw. In de kathedraal is een bescheiden tentoonstelling met teksten van haar hand. Ook de schrijver Restif de la Bretonne is vereeuwigd in een kleurig standbeeld. De abdij van St. Germain gaat aan ons voorbij. De kerk is gesloten vanwege de middagpauze, de kloostergebouwen zijn museum geworden en dat vraagt meer tijd. We eten een broodje bij de ‘Petit Gourmand’, een bloeiend zaakje op een levendig plein. We vervolgen onze wandeling en nemen een kijkje in de St. Eusèbekerk, nu een fraai gerestaureerde kerk met romaans schip en klokketoren. De glasramen, grotendeels uit 1540 zijn voorzien van uitleg. Genoeg kultuur voor vandaag. Langs de RN 77 rijden we terug om nog wat zon te pikken. Bij terugkomst treffen we een Vlaams stel die op weg zijn naar Nevers. We wisselen wat nieuwsjes uit en dan pakken ze de volgende 50 kilometer aan.
Dank zij Florence wappert onze was aan de drooglijn. Dank voor al jullie hartverwarmende berichtjes die via de tablet binnen stromen. Die werken vast heilzaam op mijn hondebeet en zeker op mijn humeur. Klokke acht uur komt Philippe, de verpleger langs voor de wondzorg. Daarna laten we ons het avondeten lekker smaken in de 'Crèperie aux roulettes', het restaurant aan huis. De 'galettes' zijn flinterdunne hartige pannenkoeken met verschillende vulling, de 'crèpes' zijn dunne pannenkoekjes met zoet en versierd met vruchten en slagroom.
Na een zwoele avond barst het onweer los en het regent uren lang. Met het oog op de voorspelde nattigheid overleggen we of doorgaan wel verantwoord is, zin hebben we genoeg, temeer dat ik weinig last heb van de beet. De twee wonden zijn nog open en kunnen geen water en al helemaal geen infectie verdragen. Of dat ene draadje de wond voldoende bijeen houdt is een open vraag. Zowel de arts als de chirurg keken bedenkelijk toen we spraken over doorfietsen en bevalen in ieder geval 48 uren rust aan. Bij het ontbijt de beslissing genomen om de verzekering te bellen. Die had toch al een berichtje achtergelaten. Na wat heen en weer bellen is de terugtocht in kannen en kruiken. De fietsen en wij worden opgehaald en zullen zaterdagavond aan huis worden besteld. Deze namiddag nog naar de eerste hulp voor de tweede injectie (van de vijf) tegen hondsdolheid. De dokter bevestigt ons besluit om de tocht af te breken positief; schrale troost. Helaas dus: voor nu einde oefening . Snif, snif…
We zijn vlot klaar in het ziekenhuis en wandelen nog even door de binnenstad en troosten ons met een biertje en een aperitiefje. Dan leveren we de huurauto in en als dat geregeld is komt Alexe aansnorren. Over achteraf weggetjes scheurt ze ons naar de cabane. Vandaag eten we voor de verandering pasta met ijs toe. Daarna roept ons bed en oefent Jan als pleeg en verzorgt de wonden.
((En morgen genieten we nog een dagje van de gastvrijheid van Florence en ons ‘hebergement insolite’.))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
